NIKT JESZCZE NIE WIE CZY
STARE SŁOŃCE ZARYSUJE NOWY DZIEŃ
BLASZANY HUK PRÓBUJE DOSTAĆ SIĘ
PRZEZ SZYBY, W MIĘKKI SEN
NA ULICY WRZESZCZĄ PSY
HERBATA WZNIOSŁA KRZYK, U SĄSIADA
ANI JEDNA DROGA NIE PROWADZI MNIE
Z POWROTEM W NOC
I NIBY WSZYSTKO JEST
TAK JAK POWINNO BYĆ
ZA CHWILĘ ZBUDZI MNIE
SZARY ŚWIT
TYLKO DLACZEGO TYLKO JA
Z TAKIM NIELUDZKIM STRACHEM
NIE POTRAFIĘ
ŻYĆ
TRUDNO TO ZROZUMIEĆ
LECZ NIC NIE DAJE SIŁY BY ŻYĆ
JAKAŚ MISTERNA CZĘŚĆ
W KONSTRUKCJI ZDARZEŃ
PĘKŁA
CHCIAŁEM ZREPEROWAĆ ŚWIAT
A OTO WIDZĘ, ŻE SAM
JESTEM JEDNYM Z TYCH CHOLERNYCH DRANI I ŚWIŃ
SZEROKA DROGA
NIE BYŁA MOJA
JASNA SIŁA
UTRACONA
OTO DLACZEGO TAK NISKO UPADA
KTO NIE WYPEŁNIŁ SWEGO CZASU W POKORZE
OTO DLACZEGO TAK SIĘ OBAWIAM
ŻE ZA MINUTĘ TRZEBA BĘDZIE WSTAWAĆ I ŻYĆ
ZAPRZEPASZCZONE SIŁY
WIELKIEJ ARMII
ŚWIĘTYCH ZNAKÓW
NIEPOŻĄDANE MYŚLI
KLĘSKA WIARY
FALE STRACHU
Z NIEODWRACALNYM SKUTKIEM
BURZĄ TRWAŁY, SENNY AZYL
I OTO TRZEBA BĘDZIE
DUMNYM KROKIEM
IŚĆ BEZ TWARZY
W KOLEJNY DZIEŃ, W KOLEJNY DZIEŃ...
Piotr Rogucki.
3 komentarze:
Kurde.... racja. Wiesz co Janosik.... Ty to potrafisz ruszyć serducho...
To nie ja, to Piotrek Rogucki.
Ale w pełni mnie to dotyczy.
Jest mi to bliskie.
Piękny wiersz. Choć nie cały. W całości gdzieś się gubi. Zaczyna przypominać wypowiedź schizofrenika. Kolejny dowód na to, że poezja i obłęd graniczą ze sobą? A granica ta nie jest bynajmniej nieprzekraczalna.
Prześlij komentarz